Не гасеце ахвярнік жывога агню!
Вершы прыйдуць зь вяршыняў. Пачуцьці мае
Разгарну, як гармонік, на ўсю шырыню.
Хай лірычная радасьць іграе, пяе.
Тая радасьць, амытая даўнай сьлязой
I пабітая горам і градам бяды,
Расьцьвітае ў душы вінаграднай лазой
I прыносіць у слова імпэт малады.
Гэтай радасьці рады ніяк не дасі,
Нарастае натхненьне, як смага, як сьверб.
I пяру аддаецца нямала часін,
Так на полі ў пару завіхаецца серп.
Песьняру на жніве дай-жа, Божа, сабраць
Збожжа слоў залатое бяз гірсы-сьмяцьця...
Не забілі апошняга ў пушчы зубра,
Не заб'юць і ў паэзіі завязь жыцьця.
I пакута і ў розных адценьнях любоў
Шчэ жывуць, ня струціла сухая імгла.
Я ў сьвятле хараства чую музыку слоў.
Бо сымфонія радасьці перамагла.
|
|
